Δεν διαβάζει...Δεν μαθαίνει;

  Πολλοί γονείς ανησυχούν όταν το παιδί τους δεν θέλει να διαβάσει, δεν διαβάζει, με αποτέλεσμα να μην παίρνει καλούς βαθμούς στο σχολείο.

  Οι κακές επιδόσεις-βαθμοί είναι ένα ποτέλεσμα  

• του ότι δεν διαβάζει ;
• ή αποτέλεσμα ελλειπούς μάθησης;

Στην πρώτη περίπτωση στη θέση του "ενόχου" είναι ο μαθητής, ο οποίος δείχνει αγνωμοσύνη στις προσπάθειες των γονέων και των δασκάλων. Στην δεύτερη περίπτωση ο "ένοχος" είναι ο γονέας ή ο δάσκαλος, ο οποίος δεν έχει φροντίσει κατάλληλα ώστε ο μαθητής να μάθει. 

Κατά τη γνώμη μας ισχύει η δεύτερη περίπτωση.

Ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα έχει διάφορους στόχους και σκοπούς, κατά τους οποίους ο μαθητής πρέπει να μάθει κάποια πράγματα μέσα στη σχολική χρονιά.  Κάθε άνθρωπος μαθαίνει από την πρώτη στιγμή που θα γεννηθεί, αλλά και πιο πριν. Μαθαίνει να κουνά τα πόδια και τα χέρια, να πιπιλάει το δάκτυλο μέσα από τη μήτρα, μετά τη γέννηση μαθαίνει να θηλάζει, να περπατάει, να μιλάει την μητρική του γλώσσα, να πλένει τα δόντια του, να φτιάχνει πυργάκια στην άμμο, να μετράει... και έναν σωρό άλλα πράγματα. Χωρίς διάβασμα.

Μεγαλώνοντας μαθαίνει κανόνες ώστε να συμμετέχει σε ομάδες παιχνιδιού, κανόνες της οικογένειας, του σπιτιού. Γνωρίζει πώς προμηθευόμαστε τα απαραίτητα για το σπίτι, πώς χρησιμοποιούμε τις διάφορες οικιακές συσκευές. Χωρίς διάβασμα.

Οι επιστήμονες της παιδαγωγικής έχουν διακρίνει ότι οι άνθρωποι δεν μαθαίνουν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο και μάλιστα στις διάφορες ηλικίες. Για παράδειγμα υπάρχουν οι κιναισθητικοί τύποι που μαθαίνουν πρακτικά, πιάνοντας τα πράγματα, οι οπτικοί τύποι που θέλουν να δουν κάτι ζωγραφισμένο ή γραμμένο ή οι ακουστικοί τύποι που αφομιώνουν καλύτερα τη γνώση που τους παρέχεται με ακουστικά ερεθίσματα. Υπάρχουν και συνδιασμοί των διαφόρων τύπων μάθησης. Στην αρχή της ζωής του ο άνθρωπος γενικά και στις πρώτες τάξεις του δημοτικού είναι περισσότερο κιναισθητικός και αργότερα αναπτύσσει κάποια άλλη κλίση.

Οι ενήλικες που ασκούν την αγωγή στον μαθητή θα πρέπει να σέβονται τις αναπτυξιακές ιδιαιτερότητές του, τον προσωπικό χαρακτήρα και τον προσωπικό τρόπο μάθησης. Στα παιδιά ηλικίας μέχρι και το τέλος του δημοτικού χρειάζεται πράξη, παιχνίδι. Να τους δίνουμε ευκαιρίες για δραστηριότητες (εργαλεία, κατασκευές, ενασχόληση με τη φύση και την καλλιέργεια φυτών κλπ), εικόνες και εμπειρίες. 

Να είμαστε σε ετοιμότητα να διαγνώσουμε τι βοηθά περισσότερο στο να μαθαίνει. Ένα  παιδί μπορεί να μαθαίνει καλύτερα όταν ακούει μαγνητοφωνήσεις, όταν του διαβάζουν, να μήν αγαπά την ανάγνωση παρτιτούρας, αλλά χρησιμοποιεί ως παρτιτούρα τα ίδια τα ακουστικά αρχεία για να παίξει μουσική. Ένα άλλο, προτιμά να ζωγραφίζει αυτά τα οποία  θέλει να αφομοιώσει και να χρησιμοποιεί τη ζωγραφική για να επικοινωνήσει. Κάποιο άλλο παιδί μαθαίνει καλύτερα μέσα στα πλαίσια ομαδικής δραστηριότητας κ.ο.κ.

Κατά τη διάρκεια του δημοτικού δεν έχουμε την απαίτηση να έχουμε μικρούς επιστήμονες στα μαθηματικά, ούτε μικρούς φιλολόγους με τέλειο γραφικό χαρακτήρα και γραπτή έκφραση.  Αυτό που επιδιώκουμε είναι: 

Ο ΜΑΘΗΤΗΣ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΕΙ ΤΗ ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ. 

Να δει τη γνώση ως κάτι καλό, κάτι που τον βοηθά, τον εξυπηρετεί και τον απελευθερώνει. Την εργασία ως τρόπο ζωής και λειτουργίας για το κάθε τι που θέλει να επιτύχει.